Problem kasy (nie mój)

Jak żyć bez pieniędzy? Ludzie często popadają w skrajności, w tym temacie jest podobnie. Osobiście stosuję różne formy nazwijmy to oszczędności, wiążące się z antykonsumpcjonizmem ; powstrzymuję się od kupowania kolejnych niepotrzebnych rzeczy, te których nie używam rozdaję znajomym i rodzinie, chodzę na swapy, kupuję raczej w lumpeksach i komisach, albo używane przez internet, używam porównywarek cen, jak umiem to robię coś sama, lub proszę niezastąpioną koleżankę, oddaję rzeczy do naprawy, a dziurawe łaszki przyjaciółce, która nie ma sobie równych w przywracaniu ich do życia. Jedzenie kupuję tam, gdzie najtaniej (obecnie jest to Tesco24, sklepy typu biedronka już nie reklamują się jako te z najniższymi cenami i faktycznie jest tam drogo), a przed wyjściem przeglądam gazetki promocyjne, zamawiam próbki bądź testery produktów na stronach internetowych różnych firm, biorę udział w konkursach. Rajem byłoby dla mnie życie niczym w programie "Łowcy promocji". Teraz nadchodzi czas narodzin naszej księżniczki, więc wydatków powinien być ogrom, ale podchodzę do tego rozważnie. Do tej pory zakupiłam tylko chustę (65zł) do noszenia, na jakiś czas zastąpi wózek, czy nosidełko, więc z tymi wydatkami możemy się wstrzymać. Fotelik samochodowy pożyczę jednorazowo od koleżanki, której synek już z niego wyrósł, żeby tylko przewieźć maleństwo ze szpitala do domu. Nie mamy samochodu, więc będzie nam potrzebny sporadycznie, a koszt takiego sensownego z dobrymi wynikami w crush testach to ok 400zł. Ciuszki? Przyjaciółka z wielkim entuzjazmem organizuje je od swoich znajomych. Łóżeczko prawdopodobnie uda się załatwić w podobny sposób. Dostałam też górę czasopism dla mam. Nam zostaną do kupienia pieluchy, chusteczki, kosmetyki, kamera! (mam swoje filmiki nagrywane od urodzenia, chcę takiej pamiątki dla moich malców), mleko i butelka (na wszelki wypadek) i to, czego zabraknie w zdobytych łupach. Nie będzie tragicznie, wszystko da się ogarnąć. Zamierzam karmić piersią, więc na tym polu również spory wydatek nam odpada.

A mój narzeczony? Cóż, z nim jest ciężko, nie założy nic z lumpa, wszystko musi być nowe i mieć dobrą metkę, ciuchy wyrzuca np po miesiącu noszenia bo już nie chce tego nosić, bo nie jest nowe, albo bo już mu się nie podoba. Wg niego wszystko co mam to szmaty, tylko ciekawe, że tak często mówi mi że dobrze wyglądam, widać da się bez metki. Kupienie nowych butów reeboka, kiedy nie mieliśmy za co zapłacić za mieszkanie i prezenty gwiazdkowe doprowadziło mnie na skraj tolerancji. Nieodpowiedzialny? Pracuje nad sobą (a ja nad nim), coś łapie, zobaczymy jak to będzie. Okres przed narodzinami dziecka jest okrutny, bo z jego perspektywy nasze dziecko nie ma korzystać z używanych rzeczy, ma mieć tylko te najlepsze, wyselekcjonowane przez tatusia. To oczywista głupota, bo kupować nowe ciuchy noworodkowi, który za chwilę z nich wyrośnie to dla mnie czysty absurd. Dodam, że oboje jesteśmy właściwie bez pracy. On wyciąga kilka stówek miesięcznie stojąc na szczękach, a ja kombinuję jak zdobyć kasę skąd się da (korki itp). Nikt teraz nie zatrudnia ciężarnych, a w połogu nie dam rady, więc przynajmniej do grudnia jestem uziemiona. Mieszkamy (już ostatni miesiąc) w dwóch różnych miastach, bo sytuacja zmusiła mnie do wyprowadzki na 3,5 miesiąca. Musimy więc utrzymywać się osobno w dwóch mieszkaniach. Sama mam ok 1100zł rachunków miesięcznie i trzeba na to i jedzenie co miesiąc wyskrobać. On płaci 470+ opłaty. W zaistniałej sytuacji ciągle muszę wysłuchiwać jaką to my mamy beznadziejną, tragiczną sytuację i jak my damy radę utrzymać rodzinę. Do tego podupada ego mojego dzielnego mężczyzny, który miał wizję samodzielnego utrzymywania nas na wysokim standardzie, tak żebym mogła siedzieć z dzieckiem w domu i niczym się nie przejmować. Mam już dosyć słuchania o braku kasy i że śniło mu się że nie mieliśmy na jedzenie. Kiedy pytam czego ode mnie oczekuje, co mam mu odpowiedzieć, kończy rozmowę. Czy naprawdę pieniądze mogą być dla kogoś takie ważne?

Mam co prawda propozycję pracy, ale nie odbieram jej jako coś pewnego, poza tym to byłoby od października najprawdopodobniej, czyli wtedy, kiedy rodzę i wiązałoby się z przeprowadzką. Jakoś nie mogę radośnie wyimaginować sobie siebie zaraz po porodzie, chodzącej jak kaczka, z dzieckiem pod pachą, targającej nasze rzeczy w kartonach. Wiem że luby zrobiłby to za nas, ale wizja i tak marna.
W ogóle ten połóg to jakieś bagno, wiem że będę cierpieć. Należę do tych, którym wszystko się wolno goi i mam niski próg odporności na ból. Porodu nie obawiam się w ogóle, może to jeszcze przyjdzie, ale w moim wyobrażeniu to piękne przeżycie. Zresztą poród w ekstremalnej formie potrwa max dobę, a połogowe 6 tygodni będzie ciągnąć się w nieskończoność. Oby tylko z małą było wszystko jak najlepiej, a jej uśmiech wynagrodzi mi wkrótce cały dyskomfort ciążowy.
Jak nie dostać w głowę, kiedy myślisz, że wszystko zacznie się w końcu powoli układać, a tu z nienacka następuje obrót sytuacji. Kto daje i odbiera...z cudzą nadzieją nie powinno się grać w berka. No i znów biedujemy, nie wiadomo jak długo. Dobrze, że jestem asertywna i że umiem czasem trochę skłamać dla własnego dobra. Przecież słusznie, nie można ot tak sobie podpisywać umowy, a po kilku dniach jej zrywać z powodów niezwiązanych z przedmiotem umowy.
Między tym wszystkim odkryłam nową taktykę mobilizacji. Każdy dzień będzie miał teraz swoje przeznaczenie, zastosowanie. Nie będzie już tak łatwo się wykręcić. Nie wiem tylko co zrobić z sytuacjami nagłymi. Macie na nie jakiegoś haka?