Porządki

Dwie daty temu miał być produktywny dzień... tylko, że zmobilizowałam się dopiero wczoraj wieczorem, a dziś dokończyłam. Sprzątanie. Nie znoszę tego, czy z tego powodu jestem kiepską kandydatką na żonę, czy może ratuje mnie grasujący feminizm? Zarówno moja mamusia, jak i wybranek są pierwszorzędnymi pedantami, mogliby wystąpić przeciw sobie w zawodach, pary bym z nich nie robiła, bo widok byłby przerażający.

Od mamy w kółko słyszałam "sprzątnij swój pokój" i tym podobne, mogłoby się wydawać, że wszyscy rodzice tak mają, ale ona jest z innego gatunku. Z gatunku tych, co chowają czysty talerz do zmywarki, zanim jeszcze zdążysz cokolwiek na niego położyć, zabiera spod ręki szklankę z niedopitą zawartością, a potem skarży się, że ciągle biorę następną. Nikt przy zdrowych zmysłach tego nie wytrzyma, taktyka jej męża jest niesamowita, on się nie denerwuje, pozwala jej to robić i narzekać, a sam ma wylane.

Mój narzeczony za to, kiedy tylko przekracza próg domu (to nie ważne jak długo się nie widzieliśmy) zaczyna zamiatać, zmywać podłogi, szorować zlew, blaty, kibelek i wszelkie inne powierzchnie. Nie jest fajnie, zwłaszcza jeśli zrobiłam to chwilę przed jego przyjazdem, a on poprawia, ale fakt, jest niepokonany, wszystko lśni i od razu widać że był w domu... przez pare dni. Twierdzi że musi robić coś pożytecznego. To go relaksuje, albo powstrzymuje aferę wiszącą w powietrzu, kiedy wyżyje sie w ten sposób. Nieoceniony skarb jako mąż.

Ja za to jestem syfiarą i śmierdzącym leniem, uwielbiam nic nie robić tzn nic pożytecznego, byczyć się i zaznawać nieskomplikowanych przyjemności. Zmuszę się czasem do poukładania rzeczy, pochowania na ich miejsca, ale tak nie cierpię prac porządkowych z cyklu mycie podłóg itd. Od 8 lat mieszkając sama, nie posiadałam nigdy odkurzacza, czy żelazka i tak bym ich nie używała. Mam inne zalety, jestem niezła w łóżku i tak samo gotuję, mogę zmywać naczynia (nie mamy zmywarki), robić pranie, myć okna, czy sanitariaty. Niech tylko ktoś za mnie szarpie się ze zmienianiem pościeli, zamiata fruwające farfocle i zmywa podłogi, a będę zadowolona.

A jak Wam idzie z wyrzucaniem rzeczy? Ostatnio trzykrotnie się przeprowadzałam, więc miałam okazję sprawdzić. Stwierdziłam, że wywalam wszystko, w czym nie wiem dokładnie co jest i za czym w związku z tym nie będę tęskniła, tak zrobiłam, częściowo, inne rzeczy przesiałam z dokładnością co do breloczka, czy wstążeczki, usypując stosiki do zabrania, zostawienia, wyrzucenia, oddania. Co luby wyrzucił, ja odkładałam z powrotem; nic bez mojej decyzji. Nawet jeśli jemu bilet do kina albo z metra sprzed x lat wydaje się zbędny, to dla mnie jest pamiątką, po latach zdecyduję jak ważną, teraz nie trzeba było wyrzucać wszystkiego.

Jestem niestety sentymentalna i mam kartonik z pamiątkami, który urasta do pudła, a potem skrzyni, trudno. Tak naprawdę potrzebuję niewielu z tych rzeczy i niewiele zabrałam ze sobą przy przeprowadzce (naprawdę.), ale część po prostu chciałabym ocalić od własnego zapomnienia, mimo że nie są mi na codzień użyteczne, przynoszą na myśl wspomnienia z całego życia, chcę żeby moje dzieci miały kiedyś do tych rzeczy dostęp. Do kronik, z których poznają swojego nieżyjącego dziadka i prababcię- ich autorkę, wierszy pisanych przez ich mamę w różnym wieku i mnóstwa innych szpargałów. Te wszystkie pocztówki, stare zdjęcia, to ma duszę, ukrywa tajemnice, głosi naszą historię. Z tego powodu definitywnie powinnam mieć kiedyś strych.

Innych rzeczy nie wyrzucam, bo mogą się jeszcze komuś przydać, albo można je jeszcze naprawić lub coś z nich zrobić. Czasem mam na myśli konkretną osobę, czy rzecz, czasem nie. To dobre podejście, gdybym to faktycznie się tych rzeczy pozbywała; oddawała, naprawiała, przerabiała, ale albo tego nie robię latami, albo idzie to w takim zawrotnym tempie, że aż głowa boli. Do tej kategorii należą ciuchy i buty, których nigdy nie założę, książki które już się nie przydadzą, zepsute komputery w ilości 2 i masa popsutych pierdół. Niedługo pewnie dojdą rzeczy po dziecku, ale mam nadzieję, że będzie sposobność, żeby to bez bata regularnie oddawać w spadku przyjaciółce.

Obecnie mieszkam w dwupokojowym mieszkaniu, z którego salon odkąd się tu wprowadziłam w kwietniu, zawalony jest pudłami i wytarganymi z nich rzeczami poniewierającymi się luzem. Nie ma tam żadnych mebli, nawet by się nie zmieściły w tej chwili. To największe pomieszczenie odcięte jest od powierzchni użytkowej, a ja sama nie wiedząc czemu nie kwapię się tego zmienić. Póki co nie mam dla kogo, jeśli on się nie zamierza wprowadzić. Zobaczymy.

Mam bliską kumpelę, która ma większy sajgon ode mnie, co bardzo mnie pociesza. Ona jest z kategorii "wszystko się może przydać", zajmuje się rękodziełem, więc faktycznie sporo pozornie niepotrzebnych odpadków kiedyś doczekuje się swojej drugiej nowości. Do tego dziewczyna jest lumpoholiczką, kupuje i znosi do domu ogromne ilości nie tylko łachów, ale i np książek, materiałów z których zawsze można coś uszyć, a od okazji do okazji również mebli. Również mają z narzeczonym dwa pokoje i podziwiam, że on to znosi, ale w sumie...dla niej warto.

No, to już wyjaśniliśmy sobie, że nie jestem "perfekcyjną panią domu", ani nawet użyteczną babą. Oczekiwań społeczeństwa nie spełniam, a swoje? Milion razy starałam się utrzymywać porządek, być systematyczna itd, nie wychodziło i nie wyszło do teraz, ale przed wizytą gości nie wrzucam wszystkiego do szafy jak leci, żeby to ukryć. Trudno, musicie akceptować mnie taką, jaką jestem. Możecie krytykować, ale jeśli naprawdę Was to drażni, lepiej następnym razem spotkajmy się u Was.