Bezwpływowość

Jakoś tak smutno od przebudzenia. Napisałam do ukochanego sms (żeby miał czas przemyśleć zanim odpowie), że chciałabym pojechać. Następnie spojrzałam znów w swój magiczny wszystkowiedzący notesik, mi samej na tą chwilę brakuje 373zł na opłacenie rachunków, do tego trzeba za coś jeść (kwota ta z każdymi zakupami będzie się powiększać), więc gdzie tu wyjazd? Na jeden dzień przy minimalnych kosztach byłoby to 280zł (dojazd+1 nocleg). Już nawet sprawdziłam połączenia i mamy nowy bezpośredni pociąg z jego miejscowości, przez moją, do docelowej. Dlaczego marzenia muszą się sypać właśnie przez kasę? Czy tylko bogatym wolno marzyć? Pewnie powinnam poprostu mierzyć zamiary na siły, a nie odwrotnie. No cóż, to schodzimy na ziemię; będę szczęśliwa jeśli chociaż przyjedzie (prezentu nie dostanę, więc nie ma co liczyć- mój partner traktuje wszelkie okazje jak "to nic takiego") i nie pokłócimy się jakoś katastroficznie.

To nie jest problem, są większe, na które nie ma się wpływu. Dzieją się tak blisko i nic nie mogę zrobić. W zeszłoroczne urodziny przyjaciółki dobrze wiedziałam o czym marzy zdmuchując świeczkę, to było nasze wspólne życzenie. Miałyśmy obie zajść w najbliższym roku w ciążę. I stało się, najpierw ja, potem ona, ale nie jest kolorowo. Dwa lata temu ona straciła dziecko, pamiętam siłę emocji dnia, kiedy nad ranem jechaliśmy na zabieg. W samochodzie leciało "gdy odchodzą szybko Ci, którzy żyli tak niewinnie...", a ja wpatrywałam się w zdjęcie USG, wciąż czytałam tą samą linijkę o braku akcji serca i powstrzymywałam łzy. Musiałam być silna dla niej. Byłam przy niej w szpitalu, kiedy zostawili ją w kałuży krwi, kiedy darła się, że zabrali jej dziecko, kiedy oddziałowa kazała jej, niewybudzonej jeszcze z narkozy zwolnić łóżko. Obok leżały kobiety mające zaraz rodzić z wielkimi brzuchami od donoszonych ciąż. Wszyscy bez krępacji pytali, czy straciła dziecko. Jej narzeczony przesiedział te całe godziny na ławce poza oddziałem, mnie wpuścili bo nakłamałam, nieznacznie, nieważne. Pomogłam jej wejść do łazienki, umyć się, załatwiłam pieluchę bo wciąż bardzo krwawiła. Nikt się tam nią nie miał zamiaru zająć, potraktowana jak kawał bezużytecznego mięsa, bo przecież nie urodzi, "mogła" opuścić szpital. Kiedy jeszcze spała, wychodziłam do jej partnera, próbowałam dotrzeć do niego, uzmysłowić że może czuć się źle, bezsilnie, okazywać emocje, płakać, że to ich wspólna strata a wszyscy skupiają się na jej cierpieniu i oczekują że będzie ją wspierał, a przecież może nie mieć na to siły. Próbowałam go wtedy objąć, zesztywniał w jednej chwili jak kłoda, aż do tego stopnia zamknął w sobie emocje i nie pozwalał im się wydostać. Ja też nie dawałam po sobie poznać lęku o nią, zmartwienia, bólu, takie sytuacje odczuwa się wręcz fizycznie. Łzy zaczęły płynąć same kiedy wróciłam zostawiając ich samych sobie jakiś czas po wyjściu ze szpitala.

Po zajściu w ciążę sama nastawiłam się, że na pewno poronię, nie chciałam dać się skrzywdzić, więc póki nie USG, póki nie ruchy mojej Małej, które czuję codziennie i wiem, że jest coraz silniejsza, nie dawałam sobie nadziei. Jest coś powtarzalnego w naszych historiach, choć pozornie nie mają związku, więc czemu mnie miałoby to ominąć skoro ją spotkało, skoro ponad połowę kobiet spotyka w I trymestrze.

Od kolejnych dwóch kresek na teście zaczęło się nie wielkie szczęście, a niepokój, niepewność, wręcz strach, ogromny stres i poszukiwanie wszelkich wskazówek, poszlak, jakby to mogło mieć na cokolwiek wpływ. Skoro już raz poroniła, to może jej organizm nie jest zdolny do utrzymania ciąży, a może to była wada genetyczna płodu, a co z bliznami po zabiegu, czy nie będą miały wpływu...? Zaczęły się ciągłe USG dla pewności, że JESZCZE żyje. Potem krwawienie, noc, szpital, poronienie zagrażające. Kolejne badania i wyjście ze szpitala, globulki, ma leżeć. Ciągłe wymioty, nie tylko poranne, wycieńczona, blada i zamknięta. Wyniki posiewu, złe wyniki, wezwanie do szpitala. Escherichia coli liczona w milionach, zagraża dziecku. Kolejne tabletki, globulki..

Trzy niezależne sytuacje i ciągle ona. Choć kocham swoje dziecko niemal od poczęcia, zamieniłabym się z nią, patrząc jak to znosi. Nie umiem już chyba pomóc, nie wiem jak do niej dotrzeć i właściwie co to by zmieniło. Ostatnio przyjechałam na 6 dni i ...nic. O tym nie chce gadać, a inne kwestie blakną, więc właściwie nie ma o czym, nie dlatego, że brakuje nam tematów. Jest taka zamknięta, odgrodzona, niedostępna, zmieniona, wyprana z życia, a ja jej się nie dziwię, znosi dramat, w dodatku nie wolno jej wychodzić z łóżka. Przenikający w tym pokoju smutek, poczucie bezsensu i w tym ja z wielkim brzuchem, czująca się jak zdrajca. Nie wiem o czym jej mówić, czego oszczędzać, raz nie ma problemu, za chwilę jest drażliwa. Ostatnio w ogóle przestała się odzywać. Brakuje mi najlepszej przyjaciółki w tych chwilach. Chciałabym też być dla niej, ale nie wiem jak.