Telegraficzny skrót

Nasza miesięczna Myszka wyrosła z pierwszych ubranek, przybrała troszkę na wadze, zaczęła gadulić po swojemu, wodzić oczkami i podnosić się na rączkach. Karmiona z cyca ładnie śpi w nocy.

Mi zostało jeszcze 400g na plusie po ciąży. Przydałoby się zrzucić 3 kg. Piersi bolą wściekle, ale się nie poddaję.

Kasy nadal brak, już prawie 3tys rachunków się uzbierało, a do świąt niedaleko, więc prezenty nabyć trza. Luby nadal pracy nie załapał, a i ja mam na nią niewielkie szanse nie chcąc rozstawać się z dzieckiem.

U nas kolejki do lekarzy są na rok w przód, więc trzeba będzie chodzić z Małą prywatnie, a to kosztuje (skąd miałam wiedzieć rok temu-przed zajściem w ciążę- że moje dzieciątko będzie miało problem z serduszkiem do zweryfikowania u kardiologa np. i skąd miałam wtedy mieć skierowanie?!?).

Z Lubym kłócimy się przynajmniej raz dziennie, ale przestałam się przejmować i jakoś żyjemy obok siebie. Mimo wszystko teraz widzę, że każde wzięcie jej na ręce przez tatusia mnie odciąża, nie byłoby fajnie na tym etapie zostać samotną matką, chyba dobrze się więc stało. A między nami raz się układa, raz nie.

Na samo wspomnienie o tym, że już czas, żeby kot wrócił, bo zimno się robi na dworzu, nastąpiła wielka obraza. Jego zdanie po tych wszystkich akcjach mam gdzieś, ale moja mama twierdzi, że kocurkowi u nich lepiej będzie nawet zimą (ja boję się o jego nerki), powoli mięknę. Tęsknię za moim futrzaczkiem.