Mężczyzna czy kot?

Chcę poddać pod dyskusję bardzo ważny dla mnie temat. Mój Luby zdecydował (ostatecznie?), że jednak zamieszka z nami, że nasza rodzina jest najważniejsza, rzuca wszystko, żeby budować nasz wspólny świat. Kiedy mi to napisał, nie ucieszyłam się. To spełnienie moich marzeń, byłabym najszczęśliwsza w życiu, ale po prostu po ciągłych zmianach zdania i wielu przedstawianych wersjach wyczułam że jest w tym haczyk, albo wszystko może się poprostu zmienić. Przyjęłam postawę "Nie uwierzę póki nie zobaczę". Niestety, długo nie musiałam czekać. Owszem mężczyzna mojego życia chce spędzić je ze mną, ale w zamian mam się pozbyć ukochanego futrzaka.

Kociak niedługo skończy 4 latka, mieszka ze mną od 2 miesiąca swojego życia, czyli jak tylko został odstawiony od cycka. Lubego wtedy jeszcze nie znałam, byłam w poprzednim związku, przy rozstaniu jeden kociak (mi bliższy) został ze mną, a drugi z nią, tak wyszło samoistnie. Przez kolejne dwa lata byliśmy sobie we dwoje, towarzyszył mi we wzlotach i upadkach formy psychicznej. Ktoś zawsze czekał na mnie w domu, tęsknił, przytulał się, spał ze mną (lub na mnie), poprostu był.

Kiedy się poznaliśmy na wakacjach, mówiłam mu, że bardzo tęsknię za kotem, wiedział od począdku, że zwierzak jest mi bliski. Wchodząc w związek ze mną brał go jakby w pakiecie. Najpierw kiedy przyjeżdżał do mnie, przeszkadzały mu kłaki. Przyznaję, faktycznie jest to uciążliwe, zwierze nie może za to, że zostawia je wszędzie, więc są na pościeli, ubraniach, zdarzają się w jedzeniu. Mój ma bogate futro, więc nawet wyczesywanie nie przynosi rewelacyjnego efektu. Potem zaczęła się walka o to, żeby nie spał w łóżku, że łóżko jest dla nas. Serce mi się kroiło, kiedy oduczałam przyzwyczajonego misiaka od wchodzenia na łóżko, przecież nie rozumiał, dlaczego przez trzy lata mógł i nagle jest zrzucany, ale stwierdziłam że ma rację, mogę ustąpić w tej kwestii. Moja mama tylko dołożyła mi męki ugłaskiwania partnera, komentując latające wszędzie kłaki i pytając go, jak to zniesie.

Kiedy przeprowadziliśmy się, by zamieszkać razem, a nie było łatwo wynając mieszkanie, w którym pozwolą trzymać kota, co oczywiście było moją winą, zaczęła się prawdziwa wojna mężczyzny z kotem. Najpierw przez tydzień udawał, że ma alergię, przekomiczne że myślał, że dam się tak zrobić. Po tygodniu cudownie ozdrowiał. Kot nie miał już wstępu nie tylko na łóżko, ale też gdziekolwiek indziej, np do łazienki, jego miejsce było na parapecie i najlepiej, żeby z niego nie schodził. Żal mi go było bardzo, bo jak tylko schodził, to obrywał klapkiem, albo był spryskiwany odświeżaczem powietrza. Do lubego nie docierało, że to żywe stworzenie, że musi czuć się bezpiecznie we własnym domu. W jego kulturze zwierzęta nie żyją z ludźmi, w ogóle posiadanie zwierząt musi mieć jakiś sens np kozy dla mleka, nie obdarza się ich emocjami. My przecież nawet nie mamy gryzoni w domu, to na co nam kot? Apogeum nastąpiło, kiedy jednej nocy kot chciał się do mnie przytulić, nauczony już, że nie można wchodzić na łóżko, skradał się dookoła po oparciu kanapy, kiedy był na wysokości wezgłowia lubego, ten się przecknął i podskoczył, a wystraszony kociak uciekając niechcąco zachaczył go pazurem w okolicy oka. Do teraz wypomina i dramatyzuje, że to zwierze chciało go pozbawić wzroku. Kolejnym asem w rękawie stał się dla niego tekst mojej mamy (która uważa, że kot powinien zostać u nich), że jak mi się dziecko kłakiem zadławi, to zobaczę.

Kiedy zaszłam w ciążę, po badaniach okazało się, że jakimś cudem mimo przebywania całe życie ze zwierzakami, często również brudnymi czy chorymi, nie mam przeciwciał przeciw toxoplazmozie. Wszystko byłoby ok, zwłaszcza że kociaka mamy zdrowego, szczepionego, czystego i niewychodzącego, ale musiałam się wyprowadzić, żeby przygotować dla nas mieszkanie. Nie było nas stać na utrzymywanie dwóch, a właściciele zgodzili się obniżyć mu opłaty, kiedy będzie sam. Gdyby kociak został tylko ze mną, nie miałby kto sprzątać mu kuwety, bo mi teraz nie wolno, w kwietniu wylądował więc u mojej mamy, na dworze wraz z ich zwierzakami. Nie pierwszy raz jest tam na koloniach, jest łowny, radzi sobie. Ja tylko dokupuję karmę bo pluszak jest na specjalnej diecie weterynaryjnej, która rozbija jego kamienie stuwitowe. Wszystko jest pięknie, dopóki mamy lato, jest ciepło, jego nerki nie są zagrożone (to kastrat), ale jesienią miał wrócić do domu. Chciałam żeby wrócił, kiedy Maleńka będzie już na świecie, nie zna jeszcze tego mieszkania, nie był tu, więc nie potraktuje go jak swojego terenu, a jej jak rywala. Nie będzie zazdrosny, kiedy zastanie taką sytuację. Obiecałam, że nie będzie miał wstępu do sypialni, a więc również do Małej. Z drżącym sercem zaproponowałam również kompromis, że po zimie, kiedy zrobi się cieplej, znów pojedzie do mamy.

Mam świadomość, że proszę partnera o życie przez 8 miesięcy dokładnie tak, jak tego chcę, wiem że to wiąże się z wyrzeczeniami, tolerowaniem rzeczy niekoniecznie lubianych, odcięciem się trochę od znajomych, zmianą środowiska, trybu życia, wiem też że w zamian oferuję mu tylko możliwość bycia z nami, patrzenia na rozwój swojej córeczki. Ale jeśli się na to zdecyduje, uszczęśliwi mnie jak nikt nigdy nie byłby w stanie, będę też miała za to do niego olbrzymi szacunek.

Chciałam mieć coś do powiedzenia, móc decydować, no to mam. Faktycznie on prosi tylko o jedno, jest to dla niego ważne, nie akceptuje kota i już. Zależy mu, to wiem, nie wiem tylko dlaczego aż tak bardzo. Jedyne co faktycznie może przeszkadzać to kłaki, ale mamy panele, żadnych materiałów, więc sprzątanie ich nie jest tak uciążliwe. Na początku był o niego najnormalniej w świecie zazdrosny, walczył z nim o pozycję. Gdzieś mam takie poczucie, że to jest wciąż gra, że z jakiegoś powodu chce mi odebrać to, co najbardziej kocham, albo że zgadza się na wszystko tylko po to, żeby ugrać dla siebie zniknięcie kota z naszego życia. To wszystko jest jak szantaż; wybieraj albo ja albo on.

A z mojej perspektywy? Kot należy do rodziny, był na długo przed nim, wiedział na co sie pisze. Ten futrzak jest mi bliski, jest przyjacielem, a przyjaciół nie wyrzuca się z życia, bo komuś się nie podobają, no i "Jesteś odpowiedzialny za to, co osfoiłeś". Traktuję go jak synka i czuję się tak, jakbym miała dziecko z poprzedniego małżeństwa, a nowy partner by go nie zaakceptował i kazał oddać mamie. To naprawdę zwierzak nie sprawiający kłopotów, jest czysty, usłuchany, nie niszczy, nie drapie, nigdy nie zdarzyło mu się załatwić w domu poza kuwetą, to taki towarzyski pieszczoch, wszyscy go lubią nawet jeśli nie przepadają za kotami. Jest taki bardziej psi, lubi wodę, aportuje, chodzi na smyczy i reaguje na swoje imię. Wiem doskonale, że jeśli luby pozbędzie się kota, to już nigdy nie zgodzi się na zwierze w domu, a ja nie wyobrażam sobie wychowywać dziecka bez zwierząt. Sama doskonale wiem, że to właśnie one były dla mnie najlepszymi przyjaciółmi, z nimi nie pokłócisz się jak z koleżanką, niczego ci nie zakarzą, jak rodzice, będą wiernymi towarzyszami zabaw i spowiednikami wszelkich trosk.

Jest też trzecia strona, z której trzeba spojrzeć na problem, tzn z perspektywy samego kota. Jemu na tych hektarach u mamy jest dobrze, ma instynkt, poluje, łowi, ale jest wygłodniały pieszczot. Poza tym będzie zimno, on nie jest przystosowany do przetrwania zimy na dworze, jak te wiejskie koty, chowany był na ciepłolubnego kanapowca, no i martwię się o jego nerki. Ostatnim razem jak zachorował to ok 1,5 tys na leczenie poszło i tak strasznie się męczył, a ja nie mogłam mu ulżyć. Wszyscy mówią, że jak się przyzwyczaił, że ma przestrzeń do biegania, to będzie się męczył w mieszkaniu, ale on zawsze się cieszył wracając do domu po wakacjach, więc czemu teraz miałoby być inaczej. Jest przystosowany do obu sytuacji i dobrze się w nich odnajduje. Bardziej martwi mnie to, że może być znów gnębiony w domu, to jest rozległe pole do kłótni i żalu.

Już dawno obiecałam sobie, że mogę ustąpić we wszystkim, ale puchatego nie oddam. Teraz nie wiem, przysięgam nie wiem co zrobić. Wszystko się we mnie buntuje, przecież on nie może od tak, bez argumentów, konkretnego powodu kazać mi odrzucić kogoś bliskiego. Bardzo mi zależy na kocie, faktycznie nie ma gorszej rzeczy, o którą mógłby mnie prosić, ale mam świadomość, że jeśli podejmę decyzję że kot zostaje, a on w związku z tym odejdzie, to będę miała ogromne wyrzuty sumienia, że przez swój upór pozbawiłam dziecko ojca, mimo że to de facto on niefajnie się zachowa. Dlaczego to robi? Każda wasza opinia się przyda, tych co koty uwielbiają i tych, którzy ich nie znoszą, babeczek i facetów, może Wasze komentarze pozwolą mi zobaczyć to szerzej, pełniej. Na razie nie odpisałam mu nic.